Oneindigheid

Woorden
Zweven
In oneindigheid.

Gesprekken
Stagneren
In het luchtledige.

Gevoelens
dwalen
In onbestendigheid.
~ 2023

Soms wil ik niet delen, wil ik me niet uiten. Is het gevoel van eenzaamheid te hevig. Ja, ook binnen samen zijn kan eenzaam voelen bestaan. Ik heb daar altijd een zekere gevoeligheid voor, zo lang ik mij kan herinneren voel ik mij in dit leven, en met name in de dynamiek met anderen, een vreemde. Iemand die de taal niet spreekt, iemand die aanwezig is maar geen deel uitmaakt. Alsof er een glazen wand is die mij scheidt van de rest van de wereld.

Binnen mijn relatie heb ik dat gevoel doorgaans niet. Echter sinds het herseninfarct van mijn partner en veranderingen in hem ervaar ik het ook binnen mijn relatie. Het maakt dat ik me nog eenzamer voel, met vlagen stemt het me verdrietig maar er overheerst vooral een gevoel van gelatenheid.

Ik heb het gevoel een strijd aan te moeten gaan die ik niet kan winnen. Het zou niet fair zijn om mijn partner de veranderingen te verwijten, het zou ook niet eerlijk zijn van hem te verwachten dat hij harder vecht om terug te krijgen wat er verloren is. Het voelt voor mij soms alsof het bij hem niet zo binnenkomt, hij ervaart het anders en dat maakt dat ik me nog eenzamer voel.

In het samen zijn kies ik nog steeds voor samen zijn, ik kies niet voor mijn gemis invullen met iets of iemand anders. Ik probeer het te accepteren, te omarmen. Het is er, het maakt deel uit van ons gezamenlijke leven, van onze relatie. Ik laat mijn partner niet in de steek maar ik voel mij wel in de steek gelaten. Het is onwaarschijnlijk complex.

Alle emoties mogen er in deze zijn, het is vooral aan mij om mijn plek in te nemen. De goed bedoelde aandacht en zorgen richting mijn partner gaan voorbij aan mijn beleving. Ik verwacht dus ook niet dat ik daar ruimte kan vinden om mijn gevoel te delen. Dus doe ik het op mijn manier, in de eenzaamheid van de stilte waar mijn gedachten en gevoelens echoën.