Al wandelend met de hond overspoelt een gevoel van diep verdriet me, ik zie mijzelf in gedachten ontelbare keren in mijn leven in de avonduren wandelen terwijl ik verdrietig ben. Natuurlijk zijn er ook talloze, eveneens ontelbare, momenten waarin ik me prettig voel. Vanavond echter lijkt het of al die momenten zich manifesteren in dit ene moment, het overweldigt me, het overspoelt me. Ik voel me verlamd. Verlamd door zoveel verdriet en eenzaamheid.
Wat is dat toch, vraag ik mijzelf af. Dat ik me zo verloren en eenzaam kan voelen, dat ik me zo niet verbonden voel met mijn omgeving. Of eigenlijk, als ik eerlijk ben…dat ik het gevoel heb dat mijn omgeving niet in verbinding staat met mij. Het voelt alsof ik er alles aan doe om die verbindingen te zoeken, te vinden, te behouden maar de andere kant heeft losgelaten.
Ik vraag mij af of het genoeg is, wat er in de relatie nog over is. Of het genoeg voor mij is om niet dood te bloeden. Mijn partner trekt zich meer en meer terug, ik herinner mij woorden van hem over een eerdere relatie waarin hij steeds eerder naar huis ging omdat het niet meer goed voor hem voelde. Elke avond heb ik het gevoel dat hij zich eerder terugtrekt, naar boven vertrekt om te slapen maar vaak hoor of merk ik dat hij uren later nog wakker is. Het roept talloze vragen in mij op.
In de eenzaamheid van de stille uren beweeg ik mijn eigen stille dans, gevuld met verdriet en eenzaamheid.
Vervaagde Kleuren 