Dit weekend waren Lief en ik een weekendje weg. Het eerste weekend zonder rekening te hoeven houden met een verslaafde zoon op het thuisfront. Geen onderbrekingen tijdens ons weekendje, geen stress telefoontjes, geen paniek aanvallen met schizofrene gedragingen die ik vanaf afstand moest zien op te vangen. Geen boze appjes omdat ik een eigen leven aan het leiden was.
We hebben wel gebeld, zoon en ik, dit weekend. Hoe anders is het nu, nu hij niet meer thuis woont, nu hij niet meer mij nodig heeft om elke frustratie te uiten. Het telefoontje was een gezellig gesprek, het thuis weg gaan was een nieuwe ervaring. We hoefden alleen maar rekening met elkaar en onze hond te houden. Thuiskomen was bijna als in een warm bad stapten. Wat een rust heerste er in ons huis, het was bijna surrealistisch maar zo vreselijk fijn. En dat mag dan ook wel eens gezegd worden toch?
Vervaagde Kleuren 