12 jaar

Triggerwaarschuwing
Deze tekst gaat over een fataal motorongeluk van een dierbare

Vandaag is het twaalf jaar geleden dat mijn vader bij een motorongeluk in het buitenland om het leven kwam. Vandaag is ook een dag die een nieuw tijdperk markeert, ik zou een boek kunnen schrijven over wat zich in de dagen, weken, maanden tot zelfs jaren na het ongeluk heeft afgespeeld.

Vanmorgen kreeg ik een foto doorgestuurd die gemaakt was in de laatste uren van mijn vaders leven. Sommige jaren is zijn sterfdag heftiger dan andere jaren, misschien speelt mee dat sinds een paar maanden er eindelijk een stukje rust in mijn leven gekomen is. Dat creëert ruimte voor mijzelf, voor mijn eigen emoties, voor al die stukjes die er eerder niet echt konden zijn omdat er altijd anderen waren die mij nodig hadden (in hun verdriet en verwerking).
De foto riep een glimlach en tranen op, mijn vader zo te zien, met grijns op zijn gezicht want hij deed iets waar hij enorm gelukkig van werd. De foto riep ook andere herinneringen op, de motor die daar nog gaaf was en wij enkele dagen na het ongeluk bekeken hebben toen het naar een garage gebracht was ter opslag.
De vele fragmenten van de motor die we in de berm hadden zien liggen op de plek van het ongeluk, stukjes die we opgeraakt hebben en waarvan we enkele hebben meegenomen. Stukjes die door mijn dochter (toen 14) in een schatkistje bewaard werden en voor haar heilig zijn.
De remsporen die abrupt eindigden daar waar de motor frontaal geraakt was door een spookrijder. Het bloed op het wegdek. De mensen in de passerende auto’s die nieuwsgierig keken naar wat die mensen op deze weg deden onder begeleiding van Duitse politie. De zon die scheen, de mooie omgeving.
Ik keek om mij heen en dacht aan de woorden die mijn vader ooit had uitgesproken terwijl hij van een groot koud glas bier aan het genieten was in zijn tuin. Als hij vroeg dood zou gaan dan het liefst of met glas bier in zijn eigen tuin of op de motor toerend door een mooi berglandschap.
Om mij heen lag het mooie berglandschap, ik keek ernaar met het sterke vermoeden dat enkele dagen eerder mijn vader tegen mijn moeder iets gezegd had in de trant van ‘Kijk toch eens hoe mooi het hier is’
En ik wist hoe enorm hij ervan genoten had, en dat dit het laatste was wat hij waarschijnlijk meegekregen had. De impact van de klap was dusdanig hevig dat in theorie hij op drie manieren binnen enkele minuten doodgegaan was.

Afgelopen week was mijn moeder jarig, deze twee dagen binnen vijf dagen na elkaar maakt het ook altijd net even ietsje heviger. Verjaardagen en het missen van dierbaren is altijd al gevoelig iets, verjaardagen en weten dat twee dagen later de sterfdag van een dierbare is maakt dat die dagen onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn geworden.

Vandaag is een mooie dag, ik ben van plan om te genieten van de warmte die mijn tranen kan drogen, die me helpt om bij de mooie herinneringen aan mijn vader te komen. Net als ik was hij wel een mens van de zomer en een tikkeltje kluizenaar in de winter (ik heb het van niemand vreemd).

Vandaag is een dag met veel gedachten en gevoelens, ze mogen er allemaal zijn.
Hoe vreemd dan ook, ik ben blij dat ik eindelijk na twaalf jaar op een punt beland ben dat ik gewoon de ruimte mag claimen voor mijzelf, voor mijn gevoelens en gedachten.

Het is een dag met een randje, zowel van goud als een rouwrandje.