Dagenlang spookt het door mijn hoofd, speel ik het bandje opnieuw af en probeer te ontdekken of mijn aandeel tot een andere uitkomst had kunnen leiden. Dagenlang probeer ik er anders naar te kijken, wat een boosheid oproept die gekoppeld lijkt te zijn aan oude wonden. Hoe nobel het ook is dat ik probeer anders te kijken, er een les in te ontdekken…het doet niets af aan de pijn. Die pijn was er weer terwijl ik zo mijn best had gedaan om die geslepen en ietwat venijnige familie dynamiek te mijden.
Ik had op voorhand mijn grenzen herkend, erkend en aangegeven. Ik had er zelfs een actie aan gekoppeld om bewust afwezig te zijn in iets waarvan sommige familieleden vonden dat ‘we allemaal moesten helpen’.
Wat was nu het leerproces is de vraag die maar door mijn hoofd blijft malen. Als ik zo mijn best deed om te vermijden en het dan op een andere manier toch mijn leven binnenkwam en een enorme storm in mij ontketende.
Waar zit nu dat pijnpunt precies. Het lijkt het meest op het gevoel van niet gehoord worden, er wordt niet naar mij geluisterd. Dat is een wond met een lange geschiedenis, ben ik mij bewust. Er is ook de pijn van niet erkend worden, er werd over me heen gewalst alsof mijn woorden (en gevoel) er niet toe deden. En vervolgens werd het afgeserveerd met het in bescherming nemen van het familielid dat een draai aan realiteit gaf en wiens versie klakkeloos aangenomen werd. Ik kreeg de kans niet eens om iets te zeggen want het was al besloten. Geen wederhoor.
Ik zoek naar mijn aandeel in de dynamiek, ik vraag me af hoe ik dit een volgende keer anders kan doen. Ik negeer de boosheid en onmacht die fluisteren dat het aandeel ook bij anderen ligt, ik weet dat ik daarin niets kan veranderen.
Dus ligt er een noodzaak om mijzelf sterker af te schermen en dat is iets dat niet begrepen wordt.
Complex zo, die familie dynamieken.
Vervaagde Kleuren 