We weten het nu wel

Onlangs schreef ik op een ander platform over mijn proces in het mijn weg vinden met de veranderingen in mijn partner na een herseninfarct. Ook hier heb ik daar al eens over geschreven, het stemt me verdrietig, het confronteert me met gemis en het maakt me eenzaam.
De plek waar ik schreef ervaar ik doorgaans als een prettig en veilige plek om te delen wat in mij leeft, wellicht dat daardoor ik harder geraakt werd toen er een reactie kwam waarin gezegd werd dat men nu wel wist dat ik mij eenzaam en verdrietig voelde, met andere woorden ik hoefde er niet meer over te schrijven.

Mijn eerst en meest impulsieve reactie was om mijn account daar te deactiveren, ik was geraakt en niet zo’n beetje ook. Ik wist mijn impuls te beheersen, ben bewust weg gegaan van mijn computer en heb mijzelf de tijd en ruimte gegeven om proberen te zien wat er nu was gebeurd. Ik was geraakt, dat was wel duidelijk. Maar waarom was ik geraakt? Wat lag er onder?
Gedachten en gevoelens tuimelden over en door elkaar heen, ik hoorde zovele stemmen uit mijn verleden soortgelijke uitspraken maken en kon niet anders dan concluderen dat mijn pijn gekoppeld was aan een gevoel van mij niet mogen uiten. En die maakt me dan wel weer veel duidelijk, daar zit een wond die ik als kind al heb ervaren. Ik kan niet meer terughalen of het was dat ik me niet mocht uiten, of dat ik me niet veilig voelde om me te uiten. Dagboeken heb ik volgeschreven over mijn gevoelens van eenzaamheid en niet gezien voelen, toen ik het huis uit was hoorde ik dat mijn vader één van mijn dagboeken gevonden had en deze had gelezen, en dat hij toen dacht ‘waarom is ze hier niet mee naar ons gekomen’.
Kennelijk heb ik een sterk en duidelijk gevoel van veiligheid nodig van de mensen om me heen om mij te uiten. In de relatie die ik kreeg toen ik het huis uit was gegaan (op mijn 18e) was mijzelf uiten gevaarlijk. Dat kon leiden tot minachtende opmerkingen, tot denigrerende uitspraken, tot voor schut gezet worden voor familie en vrienden en ook tot mishandeling. Ik leerde dat het niet veilig was om me te uiten, ik kon beter niet praten over wat in mij leefde.

Na die relatie heb ik mij daarvan los weten te breken, één van de manieren die ik daarvoor heb ingezet is om te schrijven op een blog. In feite gewoon weer een dagboek, met dat verschil dat het benaderbaar is voor diegenen die het willen lezen. Schrijven is helend voor me geweest, en is dat vaak nog. Mij mogen, kunnen en durven uiten is helend voor me. De opmerking ‘we weten het nu wel’ sloot een deur in mij. Ik ben voorzichtig bezig die deur weer open te duwen, door mijzelf te vertellen dat mij mag uiten, al zou ik de rest van mijn leven blijven schrijven over het moment dat ik mijn partner zo intens miste.